( ') przy t w transformacji Lorentza pełni rolę elementu budującego zależności oparte o określone założenia. W transformacji Galileusza stosowany w odniesieniu do rzeczywistych procesów fizycznych tylko pomaga je wykazać.
1). Jeśli w ukł. O punkt P porusza się w czasie t z prędkością V, x=Vt, a w ukł. O' poruszającym się z prędkością v względem O x'=(V-v)t.
Dzieląc stronami:
czyli związek: te same czasy - różne odległości lub te same odległości – różne czasy (rys. A). Po czasie T₂ współrzędna x pkt. P w ukł. O’ jest taka sama, jak po czasie T₁ w ukł. O.
Licznik ( V-v)t świadczy o tym, że ruch ukł. O’ nie ma żadnego wpływu na przebieg wydarzeń w ukł. O: jeśli jest prostopadły do kierunku ruchu pkt. P w ukł. O, to ten kierunek nie ulega żadnej zmianie w stosuku do elementów ukł. O. Stąd, w przypadku aberracji światła (rys. B) sygnał S po czasie T przebędzie drogę AB równą długości osi teleskopu OT, ale przedtem w czasie T₁ < T drogę AS, przy czym S – OT jest wtedy długością osi OT pochylonego teleskopu. Wynika z tego że:
- prędkość sygnału S w układach ruchomych jest zmienna
- wnioski z doświadczeń Bradleya i Michelsona nie są sprzeczne
- autorskie wyprowadzenie prawa równoważności masy i energii (1946 r.) jest niefortunne.
Gdy kierunek ruchu sygnału S jest równoległy do O – O’ (rys. C), po oznaczeniu odległości O-S w T₁ lub O’- S w T₂ przez ,,
’’ czasy T₂ i T₁ wiąże zależność:
W odwrotnym kierunku, lub przy nadajniku w O'
2). Wykazanie związku pomiaru czasu z względnym ruchem układów wymaga ustalenia w którym z nich znajduje się nadajnik. Można to uzyskać rezygnując z określenia sygnału świetlnego jako zaniedbywalnie krótkotrwałego zdarzenia. Wówczas, (rys. D) sygnał o czasie trwania T₁ i długości L nie oddala się jednocześnie od O i O’ w czasie T₀ (dopiero po czasie T₁ zaczyna oddalać się od O). To pozwala inaczej spojrzeć na problem jednoczesności zdarzeń w układach ruchomych (rys.E).
Trudno przyjąć, że dla obserwatora w O’ pkt. A zbliża się z prędkością v do sygnału z O’ , a pkt. B oddala się od niego również z v, skoro A , O (nadajnik) i B są w spoczynku względem siebie. Prędkość ± v dla ruchu punktów A i B odnosi się tylko do pkt. O’ , w którym nadajnik O był w chwili T₀ rozpoczęcia emisji sygnału L. Zależność 
opisująca niejednoczesność zdarzeń jest prawdziwa dla zmiennej wartości c w ukł. O’ , i tak jak inne relacje czasowe ma ściśle określony, a nie dowolny zakres stosowania.
3.) Przyjmując, że rozpatrujemy ruch zbioru obserwatorów rozmieszczonych na kulistej powierzchni, której promień ma początek w O (nadajnik) i rośnie lub maleje z prędkością v,oraz powstawanie w O sygnału L z prędkością cmamy:
Z opisu ruchu płaszczyzny y’z’ z prędkością v, prostopadłej do O-O’ w kierunku x,x' i powstawania w pkt. O sygnału świetlnego L=OA (OB) w czasie T (rys. F) (dla relacji 
odległość O'B określimy jakol= ct, t < T) wynika że:
Podobne zależności można zbudować, jeśli w opisie innego doświadczenia z sygnałem który jest prostopadły do kierunku ruchu (vt) nadajnika wartość vt zmienimy oznaczając t jako ( ‘).
